"Ik was ervan overtuigd dat hij het nooit zou volhouden en dat ik zou winnen," Mahut blikt terug op zijn legendarische wedstrijd tegen Isner op Wimbledon

Op deze 25e juni hoeven we nog maar een paar dagen te wachten tot Wimbledon begint. En uiteraard, wanneer het over het Londense Grand Slam-toernooi gaat, denkt Nicolas Mahut meteen aan één specifieke wedstrijd.

De 43-jarige Fransman, die aan het einde van het seizoen met pensioen gaat, speelde namelijk de langste wedstrijd in de tennisgeschiedenis in de eerste ronde van de editie van 2010, toen hij verloor van John Isner (4-6, 6-3, 7-6, 6-7, 70-68 in 11 uur en 5 minuten, verspreid over drie dagen).

Tegenwoordig werkt Mahut als analist voor Eurosport en blikt hij, 15 jaar later, uitgebreid terug op deze nederlaag. Hij geeft aan dat het steeds makkelijker wordt om over deze wedstrijd te praten, die jarenlang als een trauma heeft gevoeld.

"Vandaag kan ik zeggen dat het een goede herinnering is en dat het de rest van mijn carrière heeft veranderd. Er was een groot verschil tussen wat mensen voelden tijdens die drie dagen en wat ik voelde aan het einde van de wedstrijd. Het gevoel van verlies overheerste echt.

Het kostte me wat tijd om te beseffen dat het uiteindelijk meer was dan alleen een verliezer en een winnaar. Tegenwoordig heb ik er geen moeite mee om erover te praten, terwijl ik besef dat mijn carrière ten einde loopt en dat mensen deze wedstrijd noemen alsof het misschien het enige is dat van mijn carrière zal blijven.

Maar ik weet dat ik titels heb gewonnen in het enkelspel en Grand Slams in het dubbelspel. Ik word niet meer per se geassocieerd met een wedstrijd die ik heb verloren, en dat was voor mij echt belangrijk.

Wimbledon is mijn favoriete toernooi. Ik was niet sterk genoeg om mijn stempel op het toernooi te drukken door het te winnen. Door deze wedstrijd hebben John (Isner) en ik de kans gekregen om onze naam achter te laten, ook al is het maar een klein onderdeel van de geschiedenis van het toernooi.

Ik maak er deel van uit, en daar ben ik trots op. John en ik hebben het nooit samen over deze wedstrijd gehad. Ik denk dat hij het uit bescheidenheid niet doet, maar het zal ooit gebeuren. Natuurlijk heb ik vragen!

Ik was ervan overtuigd dat hij het nooit zou volhouden en dat ik de wedstrijd zou winnen. Hij is 2,10 meter lang en kon amper bewegen. Wat was zijn diepere motivatie? Ik ken de mijne, ik weet wat me dreef om mijn grenzen te verleggen, maar ik zou graag willen weten wat hem dreef, omdat het meer was dan alleen een tenniswedstrijd winnen. Ik zou willen weten hoe hij omging met die momenten waarop hij fysiek heel erg slecht was.

Als ik het zo lang heb volgehouden, kwam dat omdat ik ervan overtuigd was dat ik zou winnen. Ik had het tegen mijn team gezegd. Voor mij was deze wedstrijd ook voor hen. Ik was me ervan bewust dat ik zo’n wedstrijd nooit meer zou meemaken, het was een unieke ervaring.

Toen het voorbij was, moest ik het accepteren. Ik was er niet in geslaagd, ik had het gevoel dat ik iedereen teleurstelde. Ik herinner me niets meer van het matchpoint tot in de kleedkamer.

Er was een vreselijk halfuur waarin ik in de kleedkamer zat te huilen. Ik bleef maar tegen mijn coach zeggen: ‘Wat heb ik fout gedaan in die laatste game?’, omdat ik me op dat moment niet eens meer herinnerde wat er was gebeurd.

Wat grappig is, is dat ik vandaag, 15 jaar later, nog steeds vooral met deze wedstrijd wordt geassocieerd, meer dan met het feit dat ik nummer 1 van de wereld was in het dubbelspel of dat ik Grand Slams heb gewonnen, wat logisch is.

Maar wat me pleziert, is dat mensen me nog steeds vragen of ik die wedstrijd heb gewonnen. Soms antwoord ik voor de grap: ‘Ja, ja, ik heb gewonnen.’ Dit jaar ga ik terug met mijn zoon en voor mij is dat de kans om hem een deel van de wedstrijd te laten zien, of zelfs te vertellen," sloot Mahut af voor Eurosport.