« Ik was zo gestrest en ziek dat ik geen eetlust meer had », het getuigenis van Thiem over zijn depressie na de US Open
Met een achterstand van twee sets tegen nul in de finale van de US Open 2020 tegen Zverev, won Thiem uiteindelijk in vijf sets (2-6, 4-6, 6-4, 6-3, 7-6) om de eerste Major van zijn carrière te behalen. Een belangrijke overwinning voor hem, maar die hem vervolgens in een diepe depressie stortte. Geïnterviewd in de podcast "Business of Sports", heeft de Oostenrijker zich uitgesproken over deze moeilijke periode.
« Ik was zo gestrest en ziek dat ik geen eetlust meer had. Ik kon niets eten, alleen maar brood en olijfolie. Ik ben afgevallen tijdens het toernooi, wat niet wenselijk is in een Grand Slam-toernooi. Het was een zeer zware tijd.
In de finale tegen Zverev was ik zo nerveus dat ik bevroor. Ik verloor de eerste twee sets gemakkelijk en dacht bij mezelf dat dit misschien mijn laatste kans was. Toen zei ik tegen mezelf: "je speelt als een prutser, maar probeer in ieder geval nog een paar games vol te houden." Dat gaf me een gevoel van vrijheid en langzaam maar zeker kwam ik terug.
Echter, het succes op de baan ging gepaard met een innerlijke strijd die weinig mensen konden zien. COVID heeft alles veranderd. Normaal gesproken doe je na een Major veel shows en interviews. Maar deze keer waren er alleen Zoom-gesprekken en quarantaine. Ik had net het grootste doel van mijn carrière bereikt, maar zat alleen in een hotelkamer. Het geluk was er, maar de emoties ontbraken."
De voormalige speler sprak ook over de eenzaamheid waar atleten tijdens een seizoen onder kunnen lijden, maar ook over de relaties met de staf die moeilijk kunnen worden:
« Vriendschappen met andere spelers zijn niet echt diepgaand. In de kleedkamer praten we niet over diepgaande dingen, we houden het bij grapjes en kleine gesprekjes. Het is anders dan in het voetbal, waar je je teamgenoten elke dag ziet. In de tenniswereld zie je iemand een week en dan drie weken niet. De vriendschappen zijn oppervlakkig.
Wat je team betreft, je bent tot wel 45 weken per jaar met hen samen. Soms kun je ze niet meer zien. Het is moeilijk, omdat je heel close met hen bent, maar tegelijkertijd is het te veel. Het constante reizen, trainen en deelnemen aan wedstrijden zorgt ervoor dat zelfs gezellige momenten snel overweldigend kunnen worden."
