Sociale media hebben een nieuw tijdperk voor het tennis geopend: een tijdperk waarin bekendheid evenzeer op de baan als op Instagram wordt opgebouwd. Maar hoever kan deze zoektocht naar zichtbaarheid gaan zonder het evenwicht van de spelers aan het wankelen te brengen?
Tennis stopt nooit… of bijna nooit. Achter de aaneengeregen toernooien moeten de kampioenen leren stil te staan om lang mee te gaan. Van Federer tot Alcaraz: onderzoek naar die paar cruciale weken waarin alles wordt beslist: rust, loslaten, wedergeboorte.
Van de zussen Williams tot Alizé Cornet, van sponsors tot de ATP- en WTA-circuits: het debat over loongelijkheid in het tennis is nog nooit zo hevig geweest. Tussen onmiskenbare vooruitgang en hardnekkige ongelijkheden wordt de koningssport van het racket geconfronteerd met zijn tegenstrijdigheden.
Carlos Alcaraz heeft zojuist zijn naam naast de grootste heilige monsters van het Open Tijdperk geschreven, door de top 10 binnen te gaan van spelers die de meeste opeenvolgende weken in de top 3 van de ATP-ranglijst hebben doorgebracht.
Alcaraz rondt een droomjaar af en treedt toe tot de zeer selecte kring van spelers die twee seizoenen aan de top van de ATP-ranglijst hebben beëindigd.
Op slechts 22-jarige leeftijd heeft Carlos Alcaraz zojuist een mijlpaal bereikt. De Spanjaard heeft de 50 weken als nummer 1 van de wereld gehaald, een mythische drempel die voorbehouden is aan een handvol uitverkorenen.
Stel je een mythisch duel voor tussen Borg, McEnroe, Connors en de Big 3. Volgens Vijay Amritraj zouden de legendes van vroeger nog steeds het laatste woord hebben… maar onder een minstens verrassende voorwaarde.
Meest recente video
