Ellende van blessures en geldgebrek: de dubbele straf voor tennissers ver van de sterren uit de Top 100
Ellende van blessures en geldgebrek: de dubbele straf voor tennissers ver van de sterren uit de Top 100
Net als elke zelfstandige ondernemer kan een tennisser alleen op zichzelf rekenen om inkomsten te genereren. In tegenstelling tot een teamsporter ontvangt een tennisser geen vast maandsalaris en geniet hij dus van veel minder financiële zekerheid.
Bij een blessure rijst, naast het stilvallen van de sportieve progressie en de vraag rond het herstel, een groot economisch probleem. Voor een speler uit de Top 50, die hoe dan ook kan rekenen op sponsors en een zekere financiële buffer, heeft dit niet per se een enorme impact, maar voor spelers buiten de Top 100 zijn de gevolgen totaal anders.
Naast de financiële impact kan een blessure het moreel van de speler zwaar aantasten. Vooral een speler zonder inkomensgarantie kan daardoor zijn carrière en de genomen risico’s in twijfel gaan trekken.
DE VEELVOUDIGE PROBLEMEN DIE EEN BLESSURE MET ZICH MEEBRENGT
Hoe vul je je tijd tijdens een blessure? Hoe blijf je in vorm om je comeback te vergemakkelijken zodra je hersteld bent? Zal het lichaam zich voor 100% herstellen? Hoe red je het financieel als je de komende zes maanden geen enkel zichtbaar vooruitzicht op inkomsten hebt?
Zoveel vragen die een speler zich kan stellen, vooral op financieel vlak als hij buiten de Top 100 staat en des te meer als hij buiten de Top 200 staat. Omdat hij niet in de hoofdtabel van de Grand Slams (de meest lucratieve toernooien) speelt, vormt het zeer dure financieren van een seizoen een groot probleem voor hem.
Om dit probleem aan te pakken, lanceerde de ATP eind 2023 het programma ‘Baseline’. Dit programma moet een minimuminkomen garanderen voor spelers uit de Top 250, om hen enige budgettaire zekerheid te bieden. In geval van blessure worden ze financieel beschermd. Zoals de krant L’Équipe bij de lancering van dit programma uitlegde, zou een speler die door blessure minder dan 9 ATP- of Challengertoernooien per seizoen speelt, 200.000 dollar ontvangen als hij in de Top 100 staat, 100.000 dollar als hij tussen plaats 101 en 175 staat en 50.000 dollar als hij tussen plaats 176 en 250 staat.
Toch klagen de spelers steeds vaker over blessures in het professionele circuit. Ze wijzen op steeds zwaardere speelomstandigheden voor hun lichaam, die fysiek te veeleisend zijn. De snelheid van de ballen en die van de banen worden het vaakst genoemd. De algehele vertraging van het spel in de afgelopen jaren zorgt voor hogere eisen en vormt een steeds grotere fysieke uitdaging.
STRIJDEN TEGEN BLESSURES EN FRUSTRATIE, HET VOORBEELD VAN JOHN MILLMAN
Om te kunnen spelen en van hun passie te kunnen leven, zijn offers noodzakelijk en veel spelers aarzelen niet om die te brengen. Helaas kunnen deze offers gevolgen hebben die sommigen niet gespaard hebben.
In een interview met de zender ABC vertelde John Millman, voormalig nummer 33 van de wereld, dat hij in 2014 na een schouderoperatie, die hem 11 maanden van de baan hield, zijn toekomst in het tennis in twijfel had getrokken.
Nochtans stond hij in 2013 aan de poorten van de Top 100 en deze blessure veegde zijn kortetermijnambities weg. Hij verklaarde: ‘Met dit soort blessures moet je helemaal opnieuw beginnen. Het is moeilijk. Het is financieel moeilijk. Het is fysiek moeilijk. Het is mentaal moeilijk. Maar je doet het. En je gaat door al die revalidatie, je doet dat allemaal voor zoiets als dit (de Top 100, die hij bij zijn terugkeer bereikte). Alles wordt dan een beetje bevredigender.’ Financieel werkte de Australiër tijdens zijn blessure op kantoor, als een doorsnee persoon, een ‘9u-17u-baan’, zoals hij het noemde.
‘In mijn hoofd was het doel de Top 100. Dat getal maakte me gelukkig’
In een interview met de ATP in 2019 vat Millman de blessures in zijn carrière samen: ‘Ik heb twee schouderoperaties ondergaan en nog een andere aan mijn lies. Mijn parcours is behoorlijk chaotisch geweest. Mijn eerste operatie aan de schouder was op mijn 18e. Ondanks dat had ik nog steeds dorst naar overwinning en die drang om te winnen.
Mijn volgende blessure was bepalend voor mijn carrière. Ik had het gevoel dat ik een goede ranking had behaald, ik geloof dat ik rond plaats 130 stond en ik dacht echt dat ik klaar was om een stap te zetten.
In mijn hoofd was het doel de Top 100. Dat getal maakte me gelukkig. Zo dicht bij het doel zijn en dan die zware schouderoperatie, waardoor je helemaal opnieuw moet beginnen. Toen ik terugkwam, heb ik een tour in de Verenigde Staten gedaan (in september 2014). Ik behaalde goede resultaten en kreeg weer vertrouwen in mijn lichaam, wat het begin van mijn wederopstanding betekende. In minder dan een jaar ging ik van bijna niets naar de Top 100.’
Relativeren tegenover blessures als mentale overlevingsstrategie
Gezien de moeilijkheid van deze blessures koos Millman ervoor om te relativeren en te positiviseren: ‘Het is niet makkelijk geweest, maar weet je, veel mensen in het dagelijks leven krijgen met veel ingewikkelder problemen te maken dan de mijne. Het is heel belangrijk om een omgeving te hebben die je in zulke momenten ondersteunt. Achteraf gezien was het dat allemaal waard.’
Deze veerkracht stelde hem in staat om in 2018 de 33e plaats te bereiken, zijn beste ranking ooit, mede dankzij een kwartfinale op de US Open dat jaar, na een prestigieuze zege op Roger Federer. Ondanks een carrière die zwaar werd verstoord door blessures, slaagde Millman erin het maximale uit zijn lichaam te halen, al werd hij uiteindelijk gedwongen om op de Australian Open 2024 met pensioen te gaan, nadat hij zijn lichaam tot het uiterste had gedreven.
De passie voor tennis en de honger naar overwinning kunnen een extreem krachtige motivatiefactor zijn, soms zelfs ten koste van de gezondheid. Spelers zijn vanaf zeer jonge leeftijd aan deze sport gewijd, wat mislukking soms nog moeilijker te accepteren maakt.
BLESSURE, TWIJFEL EN WEDERGEBOORTE: DE GELEIDELIJKE TERUGKEER VAN RYAN PENISTON
Blessures kunnen op elk moment van het seizoen toeslaan. Ze kunnen een goede reeks onderbreken en vervolgens twijfel zaaien in de geest van een speler. Na het herstel weet je nooit of je je oude niveau weer zult halen.
Ryan Peniston, momenteel nummer 194 van de wereld, vertelde voor de Lawn Tennis Association, de Britse tennisbond, over zijn enkelblessure die hij in februari 2024 in Manama opliep (toen hij 204e stond), en die hem drie maanden van de baan hield.
‘Ik wilde gewoon weer spelen, het was een moeilijke periode’
‘Ik had twee gescheurde enkelbanden, dus een operatie was noodzakelijk. Natuurlijk wilde ik weer spelen, constant op de tennisbaan staan, het was een moeilijke periode. Eerst was er de operatie, daarna twee weken revalidatie. Vervolgens moest ik het rustig opbouwen: op mijn been steunen, mijn bewegingsvrijheid terugkrijgen en dan stap voor stap terugkeren op de baan.
De arts was realistisch, hij zei me dat het 12 weken zou duren. Ik heb naar de kalender gekeken en ik geloof dat de 13e week overeenkwam met de kwalificaties van Roland-Garros. Dus zeiden we met mijn coach: “Laten we daarvoor gaan, waarom niet!” Ik ben een week naar de fitness gegaan, nadat ik twee weken niets had gedaan. Weer beginnen bewegen, een beetje werken, dat is echt goed voor het lichaam. Het doel was om spieren terug te winnen, want die was ik kwijtgeraakt door al dat stilzitten.’
De moeilijkheid om je niveau van vóór de blessure terug te vinden
Op dat moment slaagde Peniston in zijn opzet: de Brit nam deel aan de kwalificaties van Roland-Garros, waar hij helaas al in de eerste ronde verloor. Vervolgens speelde hij in juni de grastoernooien in Groot-Brittannië, een periode van het jaar waar hij dol op is, maar hij haalde slechts één overwinning in vijf gespeelde wedstrijden. Nog erger: hij moest tot augustus wachten om er weer in te slagen twee wedstrijden op rij te winnen.
Pas in november vond Peniston de echte weg naar de overwinning terug: een titel op het Future-toernooi van Heraklion, gevolgd door nog een titel in dezelfde categorie in Monastir. Hoewel een blessure een speler maar voor een bepaalde periode van de baan houdt, is er in werkelijkheid veel meer geduld nodig om een spelniveau te herwinnen dat vergelijkbaar is met dat van vóór de blessure.
Daarnaast verliezen spelers tijdens hun herstelperiode plaatsen op de ranking, omdat ze aan geen enkel toernooi deelnemen. In 2024 zakte Peniston zo tot de 596e plaats van de wereld.
De veiligheid van de beschermde ranking
Gelukkig genieten spelers die minstens 6 maanden afwezig zijn op het circuit door een blessure van een vorm van bescherming. Dankzij de beschermde ranking, een systeem dat hen bij hun terugkeer toelaat om zich in te schrijven voor toernooien met een ranking die gebaseerd is op het gemiddelde van hun positie in de drie maanden na de blessure, kunnen ze opnieuw op het niveau spelen waarop ze zich eerder bevonden. De voorwaarden om deze beschermde ranking te activeren zijn echter streng en de effecten zijn beperkt.
Om ervoor in aanmerking te komen, moet je een blessure aantonen die minstens 6 maanden afwezigheid veroorzaakte. Deze beschermde ranking kan vervolgens alleen gebruikt worden voor negen toernooien, verspreid over maximaal negen maanden vanaf het eerste toernooi dat met deze status wordt gespeeld.
DONALDSON, OF WANNEER BLESSURES EEN WONDERKIND TOT VOLLEDIGE STOP DWIINGEN
Helaas zijn er blessures waar sommigen nooit van herstellen. Jared Donaldson, op zijn 22e in 2018 nummer 48 van de wereld, had een mooie carrière voor zich. De Amerikaan nam in 2017 deel aan de Next Gen ATP Finals, onder meer naast Alexander Zverev, Daniil Medvedev, Andrej Roeblev en Karen Khachanov.
Maar twee knieoperaties in 2019 en 2020 maakten een einde aan de hoop die in hem was gesteld: Donaldson speelde zijn laatste profwedstrijd in Miami in 2019 en
zou nooit meer terugkeren. De kwartfinalist van Cincinnati 2017 schreef zich in 2021 in aan de universiteit en liet het professionele tennis achter zich.
‘Ik was er fysiek gewoon niet meer toe in staat’
Voor de documentaire ‘Behind the Racquet’, gemaakt door de voormalige speler Noah Rubin, sprak hij over zijn blessure: ‘Ik heb bijna drie jaar lang voortdurend pijn gehad. Ik was zo wanhopig op zoek naar een andere, misschien vervullende weg, dat de optie om met pensioen te gaan en weer te gaan studeren bijna een opluchting was. Het was niet moeilijk in die zin dat ik altijd het gevoel heb gehad dat ik geen keuze had. Het was niet alsof ik moest stoppen door een gebrek aan vaardigheden of motivatie.
Het was gewoon dat ik er fysiek niet meer toe in staat was.
Wat me echt is bijgebleven, is toen ik naar de universiteit ging en om hulp moest vragen. Ik was altijd erg goed geweest. Om hulp moeten vragen was een vreemd gevoel. Dat was het moeilijkste deel van de overgang, maar ik heb het nooit echt verdrietig gevonden. Het leven loopt niet altijd zoals je wilt, en je moet je aanpassen.
‘Het professionele tennis verlaten: een echte opluchting’
Eerlijk gezegd was het een opluchting om afstand te nemen van het tennis. Ik herinner me dat ik net voor mijn tweede operatie aan de telefoon was met iemand die me in wezen zei dat ik, als het niet zou werken, moest stoppen en weer gaan studeren. Dat gesprek was een opluchting, want ik begon al na te denken over de revalidatie en alles wat daarbij kwam kijken.
Ik vind het heel moeilijk om me mijn vroegere leven voor te stellen. Het is zeker niet mijn eerste keuze om 27 te zijn en aan mijn laatste studiejaar te beginnen. Toch zal ik de Universiteit van Pennsylvania altijd oneindig dankbaar blijven. Ik houd van studeren. In het tennis wilde ik gewoon elke dag een beetje beter worden.
Ik denk dat je in het professionele leven gewoon altijd de wil moet hebben om meer te leren. Ik hield niet van tennis. Ik hield van de competitie en de zoektocht naar iets dat echt moeilijk was. Dat is wat ik mis. Dat is wat ik uit het tennis heb gehaald en wat ik echt leuk vind,’ verklaarde hij, in uitspraken die in 2024 door Tennis World USA werden overgenomen.
TUSSEN BROZE DROMEN EN ONZICHTBARE STRIJDEN
Van Millman tot Donaldson, via Peniston: elk parcours van een professionele tennisser is uniek en toont dat alles van de ene op de andere dag kan veranderen, in positieve of negatieve zin. De precaire situatie van spelers die op een lager niveau actief zijn, blijft een groot probleem voor de verantwoordelijke instanties in het professionele tennis.
Blessures, vaak gezien als eenvoudige sportieve tegenslagen, krijgen in het professionele tennis een heel andere dimensie. Ze beperken zich niet tot een tijdelijke stop van de competitie: ze tasten het psychologische evenwicht aan, vertragen sportieve ambities en leggen vooral de precaire aard bloot van een systeem waarin individueel succes bepalend is voor elke vorm van financiële stabiliteit.
Tussen passie en opoffering blijft tennis een extreem veeleisende sport, waarin de kleinste blessure alles in vraag kan stellen, maar ook de innerlijke kracht kan onthullen van degenen die weigeren op te geven.
Hoewel initiatieven als het Baseline-programma van de ATP een belangrijke stap betekenen naar meer zekerheid voor de spelers, kunnen ze de dagelijkse realiteit van honderden spelers niet uitwissen. Ver van de schijnwerpers vechten zij om terug te keren, om weer te spelen en gewoon om te blijven geloven in hun droom.
Ellende van blessures en geldgebrek: de dubbele straf voor tennissers ver van de sterren uit de Top 100 
Tennis, het nieuwe speelveld van Saudi-Arabië 
De oorlog om de outfits: hoe kledingcontracten de tennisbusiness domineren 
De impact van de oorlog op het tennis in Oekraïne: financiële steun, stichtingen, instanties en hoofdbrekens van allerlei aard