Wanneer tennissterren van speelveld veranderen: van Noah als zanger tot Safin als afgevaardigde, een andere wedstrijd, die van de reconversie
Na jaren rennen over de banen en de wereld rondreizen, komt onvermijdelijk het moment om het racket definitief op te bergen. Voor professionele tennissers valt het sportieve pensioen vaak vóór hun veertigste, waardoor er nog een heel leven voor hen ligt om opnieuw vorm te geven.
Hoewel velen de gebaande paden van de reconversie bewandelen – Davis Cup-captain, coach van de nieuwe generatie, media-consultant of toernooidirecteur – kiezen anderen voor veel verrassender wegen.
Tussen degenen die trouw blijven aan de witte lijnen van het speelveld en degenen die zich wagen aan onverwachte horizonten, bieden de voormalige kampioenen ons een panorama zo divers als gevarieerd van een tweede leven.
Sommigen aarzelen niet om hun tennisshort in te ruilen voor pakken die niets meer te maken hebben met de sport van hun jeugd, zoals Marat Safin enkele jaren deed. Duik in deze levensverhalen na de competitie, waar klassieke reconversies en ongewone trajecten zich met elkaar vermengen.
DE MEEST KLASSIEKE RECONVERSIES
De meeste gepensioneerde tennissers verwijderen zich niet echt van de gele bal. Velen van hen worden vrij snel coach, zoals Bjorn Fratangelo, die, amper nadat hij zijn pensioen had aangekondigd, coach werd van zijn vrouw, Madison Keys.
Veel spelers die tijdens hun loopbaan roem hebben gekend, hebben ook een succesvolle carrière als coach gehad, zoals Boris Becker, nummer 1 van de wereld in 1991, die Novak Djokovic begeleidde tussen 2014 en 2016, een bijzonder succesvolle periode in de carrière van de Serviër.
Sommigen proberen zich ook als captain van een Davis Cup-team, zoals David Ferrer. De Spanjaard, die drie maanden Alexander Zverev had gecoacht, werd eind 2022 benoemd tot captain van het Spaanse team. Bij een confrontatie met Tsjechië in de Final 8 van de Davis Cup 2025 trof hij aan de overzijde van de bank Tomas Berdych weer, vroeger een rivaal op de baan, die inmiddels captain is van zijn nationale ploeg.
Anderen besluiten een iets atypischere rol te kiezen in de tenniswereld: die van toernooidirecteur. Feliciano Lopez nam de rol van directeur van het toernooi van Madrid op zich nog vóór het einde van zijn carrière, net als Tommy Haas, die in 2017 het roer van het toernooi van Indian Wells overnam.
De expertise van een tv-consultant
Onder degenen die ervoor kiezen om in de tenniswereld te blijven zonder het coachjasje aan te trekken, zijn er veel oud-profs die zich tot de media wenden. Tv-consultant worden is een logische overgang: met een microfoon in plaats van een racket blijven ze de grootste toernooien aflopen, dit keer vanuit de studio's of aan de rand van de baan.
Met hun ervaring op het hoogste niveau leveren ze de omroepen waardevolle technische expertise en een insiderblik op strategieën, slagen en de psychologie van de spelers.
Voor televisiezenders vormen deze voormalige kampioenen een onmiskenbare meerwaarde, in staat om de subtiliteiten van het spel te ontcijferen en de show voor de kijkers te verrijken.
De opkomst van de podcast
Terwijl de meerderheid zich omschoolt tot coach of tv-consultant, wagen sommigen zich aan een totaal andere oefening: podcasts.
Zoals Andy Roddick met zijn podcast Served, of het viertal Steve Johnson, John Isner, Sam Querrey en Jack Sock in Nothing Major. Laatstgenoemden bespreken het tennisnieuws in hun eigen tempo. De vier Amerikaanse vrienden hebben sterke troeven: tennisexpertise van oud-professionals, en dat alles in een gemoedelijke sfeer waarin de luisteraar het gevoel kan hebben in een bar te zitten en met vrienden te praten.
Een sterk economisch potentieel
Het podcastformat maakt het mogelijk om ondanks het pensioen verbonden te blijven met de tenniswereld en om vrijelijk ervaring en meningen te delen. Omdat de speler zelf presenteert, is hij vrij in zijn woordkeuze en heeft hij geen enkele beperking.
Het format stelt hem ook in staat ondernemerschapskwaliteiten te ontwikkelen, aangezien de speler, eigenaar van zijn podcast, verantwoordelijk is voor de ontwikkeling van zijn project dat hij tot een goed einde moet brengen als hij wil dat het duurzaam is.
Terwijl ze in de tenniswereld blijven, biedt dit format dus nieuwe uitdagingen met een zekere onafhankelijkheid, op een speelse manier en in hun eigen tempo. Dat staat in contrast met het werk van consultant voor een tv-zender, waar de vrijheid van toon niet noodzakelijk zo groot is als in een eigen podcast.
Financieel gezien kan de podcast een interessante bron van inkomsten zijn: dankzij productplaatsingen kunnen ze zeer rendabel zijn. Dit format is tegenwoordig erg in trek bij merken, die niet aarzelen om bepaalde shows te sponsoren om hun zichtbaarheid te vergroten.
Van tennis naar politiek, het geval Marat Safin
Het verhaal van Marat Safin illustreert deze verrassende trajecten perfect. De huidige coach van Andrey Rublev en voormalige nummer 1 van de wereld koos er jarenlang voor om volledig te breken met de tenniswereld.
In 2011, amper twee jaar na het beëindigen van zijn profcarrière, begon hij aan een onverwachte politieke loopbaan door zich te laten verkiezen tot afgevaardigde in het Russische parlement, onder de vlag van de regeringspartij Verenigd Rusland.
Zijn tenniservaring inzetten voor zijn nieuwe leven
Voor Safin was deze reconversie geen sprong in het onbekende. Integendeel, de kampioen zag opvallende gelijkenissen met zijn vroegere beroep. Hij verklaarde toen: "Alles wat ik in het tennis heb geleerd, heb ik geprobeerd toe te passen in mijn andere leven na de sport. Tennis en politiek hebben gemeen dat je moet weten wie je vrienden en je vijanden zijn.
In de politiek, net als in tennis, moet je in het moment leven en heel zeker van jezelf zijn. Voor mij was dat niet moeilijk, zeker niet omdat ik, omringd door mensen van boven de 60, de mooiste was."
Deze politieke episode kwam in 2016 ten einde, het jaar van zijn opname in de Hall of Fame van het wereldtennis. Safin verklaarde toen dat deze nieuwe status een vertegenwoordigende rol inhield die hij ten volle wilde opnemen, en rechtvaardigde zo zijn beslissing om zijn mandaat als afgevaardigde neer te leggen en naar het tennis terug te keren.
Een terugkeer naar de oorsprong die hem enkele jaren later op de bank van Andrey Rublev zou brengen als coach, en zo de cirkel rondmaakt van een reconversie die even atypisch als kortstondig was.
Yannick Noah: van racket naar microfoon
Als Marat Safin verraste door tennis in te ruilen voor politiek, belichaamt Yannick Noah wellicht een van de meest spectaculaire en geslaagde reconversies in de wereld van de kleine gele bal. Winnaar van Roland-Garros in 1983 en een boegbeeld van het Franse tennis, wachtte Noah niet tot het einde van zijn spelerscarrière om een andere passie te verkennen: muziek.
Al in 1990, terwijl hij nog actief is op de baan, begint de kampioen zijn eerste nummers op te nemen. Maar pas echt na zijn sportieve pensioen in 1996 komt zijn muzikale carrière van de grond. Met zijn eerste album Black & What, uitgebracht in 1991, en vooral Urban Tribu in 1993, legt Noah zijn unieke stijl op, een mix van reggae, pop en Afrikaanse invloeden.
Een tweede carrière net zo glansrijk als de eerste
Het succes blijft niet uit, integendeel. Zijn albums verkopen in Frankrijk in miljoenen exemplaren. Noah vult de grootste concertzalen en treedt zelfs op in het Stade de France voor tienduizenden toeschouwers. Een prestatie waar maar weinig reconversies op kunnen bogen: van sportkampioen naar ster van het Franse lied.
Wat Noah’s traject bijzonder opmerkelijk maakt, is zijn vermogen om in twee zo verschillende domeinen uit te blinken. De Fransman kon rekenen op zijn populariteit als tennisser en vervolgens op zijn zangtalent om deze carrière duurzaam te maken.
Vandaag is Yannick Noah voor veel Fransen evenzeer – zo niet meer – de zanger met dreadlocks die de massa's laat trillen, als de voormalige tennisser die Roland-Garros in 1983 tot tranen toe bewoog.
Eén ding is zeker: tussen zijn muzikale activiteiten, zijn rol als captain van het Franse Davis Cup-team en zijn liefdadigheidswerk heeft Noah na zijn tenniscarrière een leven opgebouwd dat minstens zo rijk en inspirerend is als zijn spelerscarrière. Het bewijs dat volledig buiten het kader treden soms de beste keuze kan zijn.
Een leven na het leven
Het einde van een carrière als professionele tennisser kan moeilijk zijn. Er kan een gevoel van leegte ontstaan, omdat het dagelijks leven van de ene dag op de andere drastisch verandert. Om deze overgang te managen, moet je voorbereid zijn en duidelijke plannen hebben.
Of ze nu kiezen om dicht bij de baan te blijven of zich er radicaal van te verwijderen, tennissers bewijzen dat een sportcarrière geen eindpunt is, maar eerder een springplank naar nieuwe avonturen.
Van de coachbanken tot de tv-studio's, van parlementaire halve cirkels tot concertpodia: deze reconversies tonen een vaak onbekende realiteit: achter de kampioen schuilt een veelzijdige persoonlijkheid.
Wat uit deze trajecten naar voren komt, is dat de kwaliteiten die op de baan zijn ontwikkeld – vastberadenheid, stressbeheer, aanpassingsvermogen, discipline – waardevolle troeven blijken te zijn in elk domein.
Marat Safin begreep dat goed toen hij de parallel trok tussen tennis en politiek. Yannick Noah heeft het aangetoond door zijn charisma en energie van het speelveld naar het podium te verplaatsen.
Het sportieve pensioen: Het begin van een nieuwe match
Maar los van de individuele successen roepen deze reconversies een bredere vraag op: hoe kunnen we topsporters het best begeleiden in deze cruciale overgang?
Want terwijl sommigen zich vanzelf ontplooien in hun tweede leven, hebben anderen moeite hun weg te vinden na een bestaan dat vanaf jonge leeftijd volledig in het teken van sport stond. Tussen degenen die innoveren met podcasts, degenen die hun kennis doorgeven als coach, en degenen die het onverwachte aandurven, herinnert elk traject eraan dat er niet één enkele manier is om een geslaagde reconversie te bereiken.
Eén zekerheid blijft: het einde van de carrière van een tennisser is nooit een definitief punt, maar eerder het begin van een nieuwe match. Het is aan hen om de winnende strategie te vinden om die te winnen en er plezier aan te beleven.
Davis Cup: tussen hervormingen, kritiek en nationale cultuur 
Wanneer tennissterren van speelveld veranderen: van Noah als zanger tot Safin als afgevaardigde, een andere wedstrijd, die van de reconversie 
Laboratorium van het tennis van morgen: heeft de Next Gen Masters nog een toekomst? 
Tennis: de weinig bekende waarheden over het tussenseizoen, tussen rust, stress en fysieke overleving